Er zijn bepaalde zaken waar ik gevoelig voor ben, of beter: allergisch. Een van die zaken is door bedrijven en non-profits gezien te worden als een wandelende portemonnee. Niet dat er veel in die portemonnee zit, maar goed. Ik ben een mens. Een mogelijke klant. Een mogelijke donateur. Maar bovenal een mens. Behandel mij dan ook zo. Anders word ik zeker geen klant en zeker geen donateur.

Mooi, dat is er uit. Nu tijd voor de spiegel. Want ook ik ben ondernemer. En werk voor een NGO. Heb dus klanten nodig om m’n hypotheek te kunnen betalen. En donateurs om verschil te kunnen maken voor de armsten die te lijden hebben onder een plaag van geweld.

Toch weiger ik – natuurlijk met vallen en opstaan – potentiële klanten voor een training of mogelijke donateurs te zien als degenen die geld komen brengen. Wat voor dienend leiderschap opgaat, geldt wat mij betreft ook voor de omgang met ons netwerk. Niet: wat heb jij mij te bieden, maar hoe kan ik iets voor jou betekenen?

Concreet kan dit voor mij het volgende betekenen:
– Eerlijk aangeven dat ik van een bepaald thema geen kaas heb gegeten en je mij hiervoor dus niet moet uitnodigen voor een lezing (al betaal je nog zo goed en kan ik natuurlijk best een uurtje wat uit m’n nek komen lullen).
– Niet komen trainen in trucjes in leidinggeven, wanneer ik niet eerst los mag over het belang van dienend leiderschap, omdat ik nu eenmaal niet in het gebruik van trucjes alleen geloof.
– Niet iedereen die geraakt is door het verhaal van moderne slavernij direct naar zijn geld vragen, maar de moeite nemen uit te zoeken hoe we samen kunnen optrekken om nog deze generatie een eind te maken aan dit onrecht (en ja, hiervoor is absoluut geld nodig, maar ook een oprechte relatie met iedereen die betrokken wil zijn in deze strijd).

Dienend leiderschap is wat mij betreft dus ook dienend ondernemen, dienend fondsenwerven, dienend netwerken, dienend kennis delen.

Zie of ik jou kan dienen… of niet.