SPREKEN MET PASSIE (1): WAT SPREKERS EN GOLFSURFERS MET ELKAAR GEMEEN HEBBEN

24-10-2019

SPREKEN MET PASSIE (1): WAT SPREKERS EN GOLFSURFERS MET ELKAAR GEMEEN HEBBEN

Ik kende mijn beperkingen. Dus probeerde ik het niet eens. Liever bleef ik – een beetje jaloers, dat wel – aan de kant zitten en keek ik tijdens mijn zomervakanties vanaf mijn handdoek naar de surfers die de golven van de Golf van Biskaje trotseerden. Een machtig gezicht hoe zij staand op hun plank de strijd aangingen tegen de gevaarlijk hoge golven. Een strijd die zij soms verloren wanneer zij werden opgeslokt door het geweld van de schuimkoppen en soms wonnen, wanneer zij bleven staan en de krachten van de natuur te slim af waren.

Uren kon ik naar dit schouwspel kijken. Als er tenminste golven waren… Want er zaten dagen tussen dat de zee zo kalm was, dat de strandwacht de groene vlag hees en de meestal zo woeste oceaan meer leek op het kabbelende water van de Middellandse Zee. En toch waren er altijd surfers die bleven wachten op die ene droomgolf… die maar niet kwam. Op die dagen won mijn boek het van de voorstelling op het water.

Golfsurfen zonder golven is saai en kan mijn aandacht dus ook niet lang vasthouden. Hetzelfde ervaar ik regelmatig wanneer ik onder het gehoor ben van sprekers. Hun verhaal mag inhoudelijk dan wel kloppen, ik merk dat ze mij kwijtraken. Ik mis de golven. De spanning. De kick. De passie. Spreken zonder passie is als golfsurfen zonder golven. Dodelijk saai dus.

Wanneer wij als sprekers het podium pakken, zullen we ons allereerst dus moeten afvragen of we überhaupt zelf wel gepassioneerd zijn over het onderwerp waar we over gaan spreken. Want als het thema ons zelf al niet boeit, waarom zouden wij dan verwachten dat het onze toehoorders wel zal interesseren? 

Bij groene vlag dook ik op het strand in mijn boeken en liet ik de surfers voor wat ze waren. Bij een gele of zelfs rode vlag (wanneer de zee echt levensgevaarlijk was), stond ik op van mijn handdoek en keek ik vol bewondering naar de helden op hun plank. 

Een lezing is wat mij betreft dus ook alleen maar de moeite waard als er op zijn minst een gele vlag hangt, in de vorm van een spreker die oprecht gepassioneerd zijn verhaal doet. Zie ik geen passie, verlies ik mijn aandacht en zoek ik mijn toevlucht elders. En ja, ik heb voor het geval dat, altijd een goed boek bij de hand! 

Wil jij leren spreken met passie? Check hier.

Dit is het eerste blog van wat een serie blogs over Spreken met Passie wordt.

De foto bij dit blog is gemaakt door JP LeVarren Photography