KOP HOUDEN!

30-06-2017

KOP HOUDEN!

Toen wijlen leiderschapsdenker Stephen Covey tijdens een seminar vroeg wie van de pakweg duizend deelnemers wel eens een training spreekvaardigheid hadden gevolgd, gingen circa honderd handen de lucht in. Toen hij vervolgens vroeg hoeveel een training in luisteren hadden gehad, staken 3 mensen hun hand op…

Tijdens mijn vakantie in Italië moest ik aan dit seminar denken toen ik getuige was van een ietwat luidruchtig gesprek van onze buren op de camping. Het stel naast ons had visite van een praatgrage dame. Wat opviel, was dat zij niet alleen het meest aan het woord was, maar dat zij van het fenomeen ‘?’ nog nooit gehoord leek te hebben. In haar urenlange waterval van woorden zat geen enkele vraag aan haar ‘gesprekspartner’, of betere gezegd, haar publiek.
Ik ging de gesprekken na die ik zelf tijdens de vakantie had gevoerd met stellen die wij aan de rand van het zwembad hadden ontmoet en met wie wij uiteindelijk in de plaatselijke pizzeria belandden. Zondermeer aardige gasten, maar, zo realiseerde ik mij nu, hadden ze ook maar enige interesse getoond in mijn vrouw en mij? Van de een wist ik dat hij filiaalhouder was van een supermarkt, hoe zijn zaken gingen en zelfs hoe hij de schappen in zijn winkel had ingedeeld. Van de ander hoorden wij dat hij grafisch vormgever was binnen een groot concern. Ik kan de logo’s die hij vertelde ontworpen te hebben nu nog haarfijn zelf uittekenen. Maar, wat wisten zij van ons? Hadden ze ook maar een vraag gesteld over wat wij in het dagelijks leven doen? Dat mijn vrouw midden in een sollicitatieprocedure zit? Dat ik bij een mensenrechtenorganisatie werk en daarnaast trainingen geef op het gebied van (zelf)leiderschap? Ze hadden geen benul.

Nu geloof ik dat er qua spreekvaardigheid op professioneel gebied nog veel te winnen valt (uit onderzoek blijkt dat mensen banger zijn om voor een groot publiek te spreken dan dat men bang is voor de dood), maar op het gebied van luistervaardigheid schieten de meesten van ons zeker schromelijk tekort. Vol van ons eigen ego is er niet of nauwelijks ruimte voor het verhaal van de ander. Ga maar na: na hoeveel zinnen begon uw gesprekspartner over zijn eigen vakantie nadat hij u uit beleefdheid had gevraagd hoe uw vakantie was? En hoe snel begon u in geuren en kleuren te vertellen wat u allemaal heeft meegemaakt nadat u gesprekspartner over zijn ervaringen vertelde?

We zwetsen teveel en vragen te weinig. Of, zoals Covey het stelde, we moeten empatisch naar de ander leren luisteren. Dat is: luisteren omwille van de ander. Echt willen horen wat de ander te zeggen heeft. Durf te vragen! Op Twitter bestaat er zelfs een hashtag voor: #dtv of #durftevragen. Triest eigenlijk dat hier lef voor nodig is.

Nu ik kijk in wiens gezelschap ik het liefst ben, kan ik tot de conclusie komen dat dit is bij hen die oprechte interesse tonen. Dit geldt voor persoonlijke vriendschappen, voor leidinggevenden die oprecht oog voor je hebben en voor de predikant die in zijn zondagse preken laat zien dat hij de rest van de week niet ook op zijn ‘preekstoel’ heeft gestaan maar empatisch naar de ander heeft geluisterd.