VERHALEN DIE NOOIT WENNEN

27-08-2021

VERHALEN DIE NOOIT WENNEN

‘19 kinderen, vrouwen en mannen bevrijd uit slavernij’.

Ik open de e-mail van mijn IJM-collega’s uit India en kijk naar een foto van een paar jongetjes van zo’n zeven of acht jaar jong. Ze maken deel uit van de groep bevrijde slaven. 

Ik zou er bijna aan wennen: berichten als deze. Bijna, want ook al volgen de reddingsoperaties elkaar in snel tempo op, geen levensverhaal van een bevrijd slachtoffer is hetzelfde. Jongens, meisjes, vrouwen en mannen die werden uitgebuit, gemarteld, misbruikt. Geen hoop op een nieuwe dag. Omdat zij niet konden weten dat duizenden donateurs IJM er dagelijks op uitsturen om naar hen op zoek te gaan en hen in samenwerking met lokale autoriteiten te bevrijden.

De berichten wennen nooit. Ook omdat ik een aantal keer de kans kreeg bevrijde slachtoffers van slavernij te spreken en hun levensverhalen te horen. Geen stem zo krachtig als dat van iemand die slavernij overleefde. 

Zo zal ik die middag in Bangalore, India, nooit vergeten. We maakten kennis met Putumarapa. Hij was een oudere, magere man die nu deelnam aan het nazorgtraject voor bevrijde slaven. Omdat we elkaars taal niet spraken, maakte hij met gebaren duidelijk wat hij ons wilde vertellen. Met beide handen greep hij zijn keel vast en trok zijn hoofd omhoog. Een IJM-collega legde later uit dat Putumarapa ons zei dat wanneer IJM hem niet had bevrijd, hij nu dood was geweest. Vervolgens viel Putumarapa op zijn knieën om ons te bedanken voor zijn vrijheid. Sta je dan… Nee, de levensverhalen van bevrijde slaven wennen nooit.

Ik lees verder in de mail.

De oudste van de groep is een vrouw van 72 jaar. Ze werd gedwongen tien uur per dag zwaar lichamelijk werk te verrichten aan een spoorlijn. 72 jaar…

Een jong, verliefd stel mocht van de eigenaar niet naar hun geboortedorp gaan om daar in het huwelijk te treden. Toen zij vervolgens probeerden te ontsnappen, werden ze gepakt en naar het terrein teruggesleept. Dit was de plek waar zij moesten werken en wonen. Een plek zonder toiletten, zonder douches en zonder fatsoenlijk onderkomen. Zonder een feestelijke trouwerij.

Hoe zouden deze bevrijdingsverhalen ooit kunnen wennen? En toch wil ik er nog talloze horen en lezen. Totdat we voor eens en altijd een eind aan slavernij hebben gemaakt en er geen verhalen van slachtoffers meer te vertellen zijn.

 

Geef gehoor aan het verhaal van slachtoffers van geweld. Ga naar www.ijmnl.org/nd en maak verschil.

Maandelijks mag ik namens IJM een column schrijven voor de zaterdageditie van het Nederlands Dagblad. Dit is de de achtste column in de serie.

Lees ook de andere columns:

Column 1: Mijn ziel is al dood
Column 2: Wie houdt het meest van mij?
Column 3: Angst voor een nieuwe nacht
Column 4: Verkracht voor 50 cent
Column 5: Waarom wij verjaardagsfeestjes verpesten
Column 6: Vermoord door agenten
Column 7: Undercover in de wereld van mensenhandel
Column 8: Verhalen die nooit wennen