TRUMP IN DE ROL VAN JERRY SPRINGER

09-01-2021

TRUMP IN DE ROL VAN JERRY SPRINGER

Waar deden de beelden van de aanval op het Capitool mij toch aan denken? Mannen die met een verwilderde blik om zich heen kijken, gehuld in dierenvellen en zwaaiend met vlaggen, op zoek naar iets of iemand om tegenaan te slaan.

Toen ik zojuist luisterde naar de podcast The Daily (van de New York Times) met een verslag hoe de aanval op het Capitool kon plaatsvinden, wist ik het ineens. Ik was – jaren geleden – getuige van eenzelfde fenomeen. Een voorman die een menigte opzweept en vervolgens doet alsof hij er niets aan kan doen dat het domme volk helemaal uit zijn stekker gaat.  

Het was op een koude dag in Chicago. Ik had uren door de stad gewandeld en was verkleumd door de stramme wind. Tijd dus om ergens een warme plek op te zoeken. In mijn speurtocht naar een koffietent, liep ik langs een lange rij mensen die blijkbaar stonden te wachten tot ze ergens naar binnen mochten. Nieuwsgierig wat het was, voegde ik mij bij de groep. Waarvoor stonden zij in de rij? “The show.” Welke? “The Jerry Springer Show.” En ja, ik had (moet?) weer kunnen doorlopen… Maar besloot achterin de rij aan te sluiten.

Het wachten duurde langer dan mijn bedoeling was. Wanneer iemand wilde gaan zitten, werd hij door de organisatie nors gesommeerd weer te gaan staan. Toen we eindelijk naar een wachtruimte werden geleid, mochten we nu alleen maar zitten en juist niet meer rondlopen. Wat was dit voor idioterie? Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn oplopende irritatie, dus bleef ik wachten.

Eindelijk werden we de studio ingeloodst. Uit de speakers galmde keihard de band Rage against the machine met het agressieve ‘Killing in the name’. Stuiterend ging iedereen op de aangewezen stoelen op de tribune zitten. De show zou bijna beginnen. Niet vaker voelde ik mij zo ongemakkelijk door de negatieve sfeer die er in een ruimte hing.

En toen begonnen we. Strak in pak, met daaronder witte gympies, kwam Jerry Springer het podium oplopen en introduceerde zijn eerste gasten. Quasi geïnteresseerd stelde hij enkele suggestieve vragen waarop de gasten – allemaal afkomstig uit een trailer park ergens in de VS en voor een dag op bezoek in Chicago – elkaar te lijf gingen. Ze sloegen elkaar nog net niet de hersens in omdat zij op tijd door brede medewerkers van de show uit elkaar werden gehaald. En Jerry? Die haalde zijn schouders op en keek in de camera met een gespeelde, verbaasde blik. Wat hem nu weer overkwam…

Aan die middag – een waar ik zeker niet trots op ben, al deed ik niet mee aan het gejouw en gescheld waar het publiek door producers toe wordt opgeroepen – deed mij de bestorming van het Capitool denken. Met Donald Trump in de rol van Jerry Springer. Eindeloos zijn publiek en gasten ophitsen, om vervolgens de vermoorde onschuld te spelen wanneer ze door het lint gaan. Terecht zijn commentatoren van de New York Times en de Washington Post het erover eens: Trump wist heel goed waar hij mee bezig was en waar zijn woorden toe zouden leiden. Reden genoeg dus om uit te zoeken of hij na zijn presidentschap kan worden aangeklaagd. En liever nog: alsnog een afzettingsprocedure op te starten. Trump is net zo schuldig – zo niet schuldiger! – als die malloten die het Capitool binnenstormden. Zo leider, zo volger.

Ontvang een gratis e-book over Dienend Leiderschap, krijg de laatste blogs over leiderschap en storytelling in je inbox en mis niets! Meld je hier aan… >>