Strip op de horizon

10-12-2025

Strip op de horizon

Ik geloof in de kracht van storytelling. Verhalen maken het verschil tussen stilstand en groei. Tussen afstand en verbinding. Tussen hoofd en hart. Misschien omdat verhalen ons iets laten voelen vóór we het begrijpen. Misschien ook omdat ze ons uitnodigen om niet alleen naar buiten, maar vooral naar binnen te kijken.

Toen ik ‘Strip op de horizon’ van Hans Wopereis opensloeg, voelde ik meteen: dit is zo’n boek. Een boek dat je niet uitleest, maar binnenlaat.

Wopereis schreef zijn boek over parabels “die ons kunnen helpen eigen antwoorden te vinden.” Antwoorden worden uitgelegd, maar ontlokt. Dat is de magie van verhalen. Laat mij als voorbeeld drie parabels die de auteur bespreekt bij langslopen.

De verloren sleutel
Moslims schijnen het verhaal allemaal te kennen. Nasroeddin die ’s nachts onder een lantaarnpaal naar zijn sleutel zoekt. Niet omdat hij daar verloren is, maar omdat daar licht is.

Wopereis legt uit waar deze parabel over gaat: “Blijven we in onze comfortzone, daar waar het licht en bekend is… of zijn we bereid te zoeken daar waar de sleutel zich bevindt, namelijk in het donker?”
Feit dat ik dit verhaal – met mijn christelijke achtergrond – nog niet kende, zegt misschien genoeg. Nu geloof ik nog steeds dat veel sleutels te vinden zijn in de talloze Bijbelse verhalen, maar wat een gemis om levenswijsheden ook niet te zoeken in de vele andere tradities.
 

De man die zijn schaduw probeert te ontvluchten
Dan het verhaal van de TaoIstische broeder Tswang Tse, over de man die wanhopig probeert te ontsnappen aan zijn eigen schaduw. Hoe harder hij loopt, hoe groter zijn paniek. Tot hij instort en de schaduw eindelijk stopt.

Beetje dom van de man? Zeker. Maar is het aan de andere kant ook niet herkenbaar? Hoe vaak rennen wij zelf harder (“druk, druk, druk”) zodra het binnen in ons begint te knagen? Drukte, projecten, afspraken… alles beter dan stilstaan.

Wopereis legt precies de vinger waar de pijn (en potentie) zit: “Het gaat op voor alles waar we als mens in onze voortgang in stagneren. Voor elke dood in de pot voor onze groei en ontwikkeling. Waar we onze schaduw niet wensen te omarmen en we maar blijven projecteren op de buitenwereld gaat het ons immers achtervolgen. Komen we steeds weer in dezelfde problemen terecht.”

De samoerai en de zenmeester
Nog een verhaal dan. Een samoerai vraagt een zenmeester hem het verschil te tonen tussen hemel en hel. Wat volgt, is een scène waarin de meester hem tot razernij drijft. Zwaard getrokken, bloed kookt, ego gekrenkt. En dan fluistert de meester:
“Kijk dit is nu de hel.”

Wanneer de samoerai tot inkeer komt en zijn zwaard laat zakken, is het antwoord van de zenmeester: “En dit is de hemel.”

Hoe geniaal!

Wopereis: “Waar laat jij je leiden door reactiviteit? Waar ben je aan het terugslaan? ‘Kijk dat is de hel!’… Hervindt zo de vrede in jezelf… ‘Kijk, dat is de hemel!’”

En ja, ook deze herken ik. Hoe vaak reageer ik vanuit een reflex, een prikkel, een mailtje, een opmerking, in plaats van vanuit bewustzijn? En hoe anders wordt mijn dag wanneer ik eerst even diep ademhaal?

Het verhaal is duidelijk: hemel en hel zijn geen plekken. Het zijn keuzes. Soms honderden per dag. Of zoals ik het zelf vaak stel in mijn lezingen over dienend leiderschap: het verschil tussen zelfdienend en dienend leiderschap is de keuze om te frustreren of te creëren.

Strips
Een bespreking over ‘Strip op de horizon’ kan niet zonder de illustraties van Flor Lambach te benoemen. Ben je geen lezer, dan nog zullen de verhalen uit dit boek juist door de strips je raken.

Kortom: ‘Strip op de horizon’ is een mooi boek met prachtige verhalen. Niet voor wie lekker wil slapen, maar voor wie echt wil ontwaken.

Het is een boek dat me eraan herinnert dat zoeken moed vraagt. Dat schaduwen willen worden gezien. En dat vrede vaak begint met één ademhaling. En misschien wel dat de sleutel tot verandering precies daar ligt waar ik het minst wil zoeken.

Strip op de horizon
Hans Wopereis

Koop het boek hier