Romario in Eindhoven

27-11-2025

Romario in Eindhoven

Het was elke keer weer de vraag of hij zou spelen. Pa en ik maakten talloze ritjes van Amersfoort naar Eindhoven. Het waren onze, mij zo dierbare, vader-zoonmomenten. Vooraf haalden we standaard een frietje bij Cafetaria De Willem, waar de eigenaar qua uiterlijk opvallend veel weg had van Marc Overmars. Daarna liepen we naar het Philips Stadion. We waren steevast vroeg. In een bijna leeg stadion bladerden we door het clubblad en hadden we maar één vraag: speelt hij vanavond wél of niet?

Bij ons eerste bezoek speelde hij niet. PSV–Utrecht, 16 april 1990, Tweede Paasdag. De Braziliaan Romario was nergens te bekennen. PSV won met 1-0. Het doelpunt werd gemaakt door Lerby. Leuke speler. Maar geen Romario.

Boven mijn bed hing in die tijd een grote poster van Romario. Een van mijn oudere broers, een fanatieke Ajacied, had er tot mijn woede een snor op getekend. Toch liet ik de poster hangen. Elke keer dat hij mijn kamer binnenliep, moest hij zien dat de beste voetballer van Nederland niet in Amsterdam speelde, maar in Eindhoven. Snorretje of niet.

Als hij speelde… Want in mijn herinnering was Romario er vaker niet dan wel. Toen ik het pas verschenen boek ‘Romario in Eindhoven’ van Frans van den Nieuwenhof  las, was ik verbaasd dat de Braziliaan maar liefst vijf seizoenen onder contract stond bij PSV. Ik had het korter in mijn hoofd. Wat ik wél nog wist: zijn ongelofelijke doelpunten. Zoals die legendarische goal tegen Steaua Boekarest in de Europacup I, 1989. Daar waren pa en ik niet bij. Sterker nog: het eerste deel van de wedstrijd misten we omdat we in de kerk zaten voor ‘Dankdag voor gewas en arbeid’. Na afloop renden we naar de televisie om de tweede helft mee te pakken. Romario’s hattrick zorgde ervoor dat we die avond genoeg hadden om voor te danken. Wat een wedstrijd! Wat een spits!

Romario: een wereldvoetballer, en - zo bevestigt het boek van Frans van den Nieuwenhof - een buitengewoon lastige jongen.

Ik schrijf in mijn blogs meestal over leiderschapsboeken, maar maak voor dit boek graag een uitzondering. Omdat ‘Romario in Eindhoven’ vooral laat zien hoe zijn omgeving moest omgaan met een excentriek genie. Hoe ga je om met medewerkers die briljant zijn, maar hun eigen wetten volgen? Hoe werk je met mensen uit een andere cultuur? Hoe geef je ruimte aan uitzonderlijk talent?

Het boek beschrijft vooral de worsteling van zijn omgeving. Manager Kees Ploegsma en trainer Guus Hiddink waren de enigen die echt grip op hem kregen. Terwijl medespelers in de media klaagden over zijn eigengereidheid, wisten Ploegsma en Hiddink dat ze te maken hadden met een uitzonderlijk talent én met een paradijsvogel die vrijheid nodig had. Hun kracht: ze lieten hem vliegen. Met standjes, boetes en alles wat erbij hoorde, maar ze gaven hem precies genoeg ruimte. Romario was wat we in de hedendaagse leiderschapsliteratuur een ‘Harry’ noemen: de collega die alles anders doet, die je mateloos irriteert óf ongelofelijk inspireert.

Romario had ruimte nodig. Hij wilde zijn eigen pad lopen. En elke keer dat iedereen zich kapot ergerde aan zijn gedrag, maakte hij dat in één beweging goed: hij scoorde. Spelers die hem nog geen week eerder hadden bekritiseerd, hingen na zijn zoveelste winnende treffer om zijn nek.

Wat we hiervan kunnen leren? Dienend leiderschap is inclusief leiderschap. Het vraagt dat je er bent voor álle medewerkers: de stabiele krachten én de excentrieke talenten. ‘Romario in Eindhoven’ gaat daarom niet alleen over mijn jeugdheld zelf, maar vooral over de mensen die met hem moesten -  of eigenlijk mochten - samenwerken. Hoe toonden zij leiderschap?

Romario in Eindhoven
Frans van den Nieuwenhof

Koop het boek hier