REPORTAGE VAKANTIE SARDINIË

27-07-2022

REPORTAGE VAKANTIE SARDINIË

Geïnspireerd en aangemoedigd door het boek (‘Totaal‘) en de podcast van Marcel van Roosmalen, besloot ik dit jaar tijdens de vakantie geen foto’s te maken, maar een reportage te schrijven. Idee was niet Van Roosmalen te kopiëren. Kom ook niet in de buurt bij de grootmeester zelf, maar wel om op eigen wijze verslag te doen van 17 dagen Sardinië.

 

Dag 1

De wijn is gelukt. Het kostte wat onverstaanbaar gebrabbel van zowel de serveerster als van mijzelf.

‘Sorry, I don’t speak English,’ zei ze toch nog redelijk verstaanbaar, al was het met zwaar Italiaans accent. Zou ze ooit Borghetto Lodigiano, het kleine stadje op zo’n vijftig kilometer onder Milaan, zijn uitgekomen?

Het restaurant – airco kennen ze denk ik nog niet – begint vol te lopen. Buiten zag ik niemand. Gesloten winkels. Luiken voor de ramen. Een enkele bejaarde die zich vanuit huis naar een rode plastic stoel op de stoep had weten te verplaatsen. Alsof de gasten van de pizzeria uit verborgen ruimten zijn gekropen. Ze kijken op de geplastificeerde menukaarten en begrijpen wel wat er staat. 

Uitgeput van twaalf uur aan een stuk rijden, neem ik een slok van mijn glas wijn. De eerste van wat twee weken vakantie op Sardinië moet worden. Morgen komen Renske en de meiden. Met het vliegtuig. Ik pik ze op in Orbio. Samen zullen we naar ons gehuurde huis rijden. Een uurtje nog. In het binnenland. Onze uitvalsbasis om de stranden en baaitjes in westen en oosten van het eiland te verkennen.

M’n pizza. Ook deze bestelling lijkt gelukt. Het mag een wonder heten.

Dag 2

‘Hoi mam, kun je even de foto’s checken die ik je net appte? Het is een zalfje. Gijs denkt dat hij aambeien heeft. Zou jij dit kunnen checken?’

Ik kijk op van mijn boek en zie een Nederlands stel zitten. We wachten totdat we onze boot op kunnen. Zij gebruikt de tijd om haar moeder te instrueren hoe voor Gijs te zorgen. Hij kijkt voor zich uit. Ze hebben denk ik nog niet gezien dat ik ook een Nederlander ben. Al is de titel ‘Totaal’ die van de cover van mijn boek afspat, niet te missen. 

Mijn pa appt als reactie op een foto die ik aan hem heb doorgestuurd van mijn uitzicht vanaf het terras of ik de Bijbel heb meegenomen. Op de foto zie je nog net een dik boek op tafel liggen met twee linten er in. Ik moet hem teleurstellen. 

Dag 3

Ons vakantiehuis staat op een enorme lap grond. Zou graag vertellen op hoeveel hectare – en aan hoeveel voetbalvelden dit gelijk staat – maar ik heb geen idee. Googelen kan ik het ook niet, want de WiFi doet het niet. Belangrijkste taak voor nu dus: de eigenaar vragen – of als het aan mijn dochters ligt: dwingen – dit immense probleem op te lossen.

De eigenaar is een gepensioneerde Italiaanse boer. Fatsoenlijk met elkaar communiceren, zit er niet in. Hij spreekt geen woord Engels. En de vertaling op mn mobiel – mogelijk door het ene streepje 4G  – kan hij zonder leesbril niet lezen.

Voorlopig geen tiktoks voor de dames dus. Zal de kist met meegenomen spelletjes dan toch niet onaangeroerd blijven? 

Dag 4

Overtocht naar eiland bij ons eiland.

Dag 5

Strandje aan Oostkust. 

Afgesloten in Olbia. In duurder restaurant. Julia had bord spaghetti met zeewater. Kostte dubbel zoveel als mijn rechthoekige pizza. 

Dag 6

Strandje in noorden. Prachtige baai.

Afgesloten in toeristisch stadje. Met clown die niet grappig was. Zelfs geen poging ertoe leek te doen. Ook Lara was niet onder de indruk. En dat is knap. Ze is zeven.

Dag 7

Lees over nieuwste aankoop van PSV: “Branthwaite voetbalt graag.” Dat is dan maar mooi meegenomen. 

Dag 8

Van de acht matrassen in het huis had ik de eerste nacht het martelwerktuig. Was te moe van de reis om hem te vervangen en heb de pijnlijke veringen doorstaan. Matras tweede dag omgeruild. Verbetering. Slaap nu als op een houten plank.

Dagelijks worden we gewekt door de eigenaar en zijn hond. Hij komt hier in zijn tuin werken. De hond komt hier blaffen. Stond niet vermeld in advertentie op Airbnb. 

Dag 9

Renske ondernam tijdens de vakanties met haar ouders lange wandeltochten. Dus wij gaan vandaag wandelen. Tocht gegoogled. Met als eindpunt een waterval.

Het is 35 graden.

Met onze bergschoenen aan, gaan we op pad. Omhoog. Omlaag. Omhoog. Mijn shirt plakt aan m’n lijf. 
We houden vol. De waterval wacht als beloning. Handdoeken zitten in m’n rugzak. Naast de koude flessen water.
Even stoppen we. Horen we water kletteren?
Het blijkt een auto iets verderop.
We checken de kaart. Nog even. Hier moet de waterval zijn. Voorbij deze bocht. 
We kijken naar een ondiep plasje stilstaand water. Geen waterval. De rivierbedding is drooggevallen. Dit integenstelling tot mijn poriën. 

Ik ging met mijn ouders elke dag gewoon naar het strand.

Dag 10

Bootje gehuurd. Zonnescherm bootje binnen een uur gesloopt. Toch heerlijke dag gehad. 

Dag 11

“Z’n gezicht is eraf gebeten…” Lara is getuige van een bloederig tafereel bij ons huis. Een geit is afgeslacht. Door een wolf, denken wij na het horen van haar horrorverhaal. “Z’n poten zijn er ook af.”
Vanaf het balkon zien we dat de eigenaar zijn terras schoonspuit. “De geit ligt nu in de auto,” vertelt Lara.
We pakken de vertaalapp erbij.

“Lupo morso a morte?”
Wolf doodgebeten?
We doen niet meer aan grammaticaal correcte zinnen.
Het mannetje lacht. Niet om de kromme zinsconstructie. Wel om onze suggestie.
Wolf?
Hij wijst naar zichzelf.

De grote boze wolf blijkt de eigenaar te zijn. Onder toeziend oog van de zevenjarige Lara heeft hij een geitje geslacht. Eerder deze week bracht hij ons vier courgettes uit zijn eigen tuintje. We verwachten hem vanavond aan de deur met een schaal vlees. 

Dag 12

Bezoek aan politiebureau voor aangifte van gestolen supboard. Begin deze maand gekocht. Tijdens deze vakantie al veel lol aan beleefd. Met zak en al verdwenen. Hoop dat nieuwe eigenaren hun evenwicht niet kunnen bewaren. En op de Noordpool wonen.

Dag 13

Lig als een aangespoelde zeeleeuw half op het zand, half in het water. Wanneer dochter Eva uit het water komt, ziet ze me liggen. 
“Ik zie geen verschil met vorig jaar, pap.”
Mooi is dat. Woog vorig jaar zomer 93, nu 85 kilo. Punten scoren met mn stappenteller en twee keer per week afzien in de sportschool hebben wel degelijk effect gehad.
“Ik zie geen verschil…” Ja, ja.

Denk dat haar zicht net zo is gekelderd als mijn gewicht. 

Dag 14

Eerder bij ons huis dan anders. Spelletje doen voordat we gaan eten. Een keer geen pizza of pasta in een restaurantje, maar eigengemaakte burgers.

Renske en ik drinken een wijntje.
En nog een.
Spel gaat door.
Ik wil Renske een derde inschenken (het zijn kleine glaasjes).
“Nee, dank je. Want dan wil ik naar bed. Slapen.”
Nu schrikt Eva (13).
“Nee, mamma. Jij moet nog burgers maken.”

Dag 15

Weer naar eiland bij een eiland. Gewoon omdat het er erg mooi is.

Dit keer blijven we wat langer in stadje hangen voordat de boot ons weer terugbrengt naar het ‘vaste’ land. 

Een band treedt op. De leadzanger geniet van het het Bourgondische leven. En van zingen. Eerste heeft hij meer onder de knie dan het tweede. Wat mij betreft dan ook verboden Purple Rain van Prince te zingen. Heiligschennis.

De gitarist wil op The Edge van U2 lijken. Speelt ook best aardig. Hij lijkt niet alleen vaste klant van de muziekschool, maar ook van de sportschool. Een vrouw – vast zijn vriendin – filmt alles wat hij doet met haar mobieltje. 

Lara vindt het herrie. Ze wil vast naar de auto bij de boot. En ze maakt zich zorgen. “Als jullie oud worden en doodgaan, blijf ik als laatste over.” Ze barst in tranen uit. Het is bijna middernacht. Arme kind had al in bed moeten liggen. 

Dag 16

Vandaag sluiten we af in buitenbad. Glijbanen, banden, stroomversnellingen. Genoeg te doen dus.

Het was druk. Beetje te druk. En dus komt het akeligste van de mens naar boven. In gevecht om parasol en ligstoel. 

En zo komt er vandaag dus een oude frustratie van mij naar boven: het handdoekje leggen. Dame met afzichtelijk rood geverfd haar die meent in haar eentje twee parasols voor zichzelf te moeten reserveren door een handdoek neer te leggen en vervolgens de hele dag geen gebruik van de plek te maken. Het moment waarop bij mij moordneigingen naar boven komen. Fantasieën komen spontaan bovendrijven. Ophangen aan de parasol of toch kopje-onder houden in het diepe?

Dag 17

Half zes uit bed. Sta nu met auto in de rij te wachten totdat we boot op kunnen. Terug naar huis.
Zie stel voor hun auto drentelen met wie ik op de heenweg het terras deelde. 
Ben nog te moe om uit te stappen om te vragen of het zalfje nog geholpen heeft tegen de aambeien.