RECENSIE: HET NIEUWSDIEET

17-05-2020

RECENSIE: HET NIEUWSDIEET

Het vroeg nog geen acht (van de 35) hoofdstukken lezen of ik had enkele nieuwsapps al van mijn mobiel verwijderd. Nu.nl, Ad.nl en Telegraaf.nl zijn niet meer. Rolf Dobelli liet me inzien wat ik natuurlijk al lang wist: het enige dat die tijdverslindende apps mij bieden, is troep. Wat kan mij het schelen dat Sylvie weer op Ibiza een duik neemt in een te kleine bikini, dat politici na verkiezingen totaal iets anders roepen dan tijdens de campagne of dat Trump weer een bizarre tweet heeft gestuurd. Informatie die mij niet alleen he-le-maal niets oplevert, maar die m’n geest ook nog eens verziekt.

Ik kreeg ‘Het nieuwsdieet’ van een goede vriend met wie ik 44 jaar geleden letterlijk in een wieg heb gelegen. Onze vaders waren collega’s bij een landelijk dagblad. Nieuws werd ons met de paplepel ingegoten. Zodra er een grote gebeurtenis had plaatsgevonden, zoals 9/11 of de moord op Pim Fortuyn, hingen wij met elkaar aan de lijn. Heb je het gehoord? En wat denk je? Welke impact gaat dit hebben op de wereld? Op ons?
Hij werd fotograaf. Ik journalist. En nu… Nu proberen we af te kicken van de overdosis aan nieuws die we dagelijks tot ons nemen, als junkies die elkaar aanmoedigen van de drugs af te blijven.

In 1998 zoog ik ieder woord uit het boek ’Stoppen met roken’ als een spons in mij op in de hoop dat auteur Allen Carr mij van mijn verslaving kon afhelpen. Het werkte. Sindsdien raakte ik geen peuk meer aan. Nu was ik benieuwd of Dobelli dezelfde impact op mij kan hebben. Met dit verschil dat ik vooraf echte wilde stoppen met roken, terwijl ik nu er nog van overtuigd moest worden dat al het nieuws dat ik dagelijks tot mij neem ook echt schadelijk voor me is – los van de verspilling van tijd dan.
Het Radio 1-Journaal had ik al bijna afgezworen. Niet alleen erger ik mij groen en geel aan het gemis aan journalistieke kwaliteit van de presentator, ook heb je het na het nieuwsbulletin wel gehoord. In plaats van bijgepraat, kwam ik eerder door de eindeloze herhalingen doodmoe aan op mijn werk. Inhoudelijk sterkere podcasts of luisterboeken begeleiden mij nu in mijn autoritten. En nee, ik geloof niet dat ik iets aan nieuws mis.

Moeten we ons dan helemaal afsluiten van wat er in de wereld gebeurt? Dobelli is radicaler dan ik zelf wil gaan, al leest hij wel elke week een samenvatting van het nieuws uit een kwaliteitskrant. Maar de auteur heeft mij er wel van overtuigd dat het allemaal een stuk minder kan. Ik hoef niet alles te weten. En nee – en die is voor mij nog veel lastiger – ik hoef ook niet overal wat van te vinden. Dobelli: “Het is een ernstige fout om te denken dat je overal een mening over moet vormen. Negentig procent van je meningen is overbodig.”
In plaats van “het gif” van de nieuwssites tot ons te nemen, doen we er goed aan ons te focussen op onze zogenoemde ‘competentiecirkel’. Deze kreet komt van Warren Buffett (‘circle of competence’), die stelt dat we moeten weten waar we goed in zijn en ons alleen hierop moeten blijven focussen. De rest leidt af. “Een goed boek is voor jouw leven en welzijn duizend keer waardevoller dan talloze nieuwsberichten […] Met een sterk omrande competentiecirkel wordt het eenvoudig te beslissen welke informatie in je brein en welke in de kliko hoort.”

Bij mensen met een afgeronde studie bedraagt de nieuwsconsumptie 96 minuten per dag. Cold turkey ga ik na het lezen van ‘Het Nieuwsdieet’ nog niet, maar minderen ga ik zeker. Met de nieuwssites, maar ook met wie ik wel of niet volg op social media. En zoals Allen Carr in zijn boek net als Dobelli predikt: Hiermee geef je niets op, maar win je alles terug. Of, om de metafoor te gebruiken die Carr voortdurend aanhaalt: een stap uit de gevangenis de vrijheid in. Dit geldt voor de verslaving aan roken, maar ook aan die van nieuws. Het gaat je goed Sylvie!

Het nieuwsdieet
Rolf Dobelli

Koop het boek hier.

Ontvang een gratis e-book over Dienend Leiderschap, krijg de laatste blogs over leiderschap en storytelling in je inbox en mis niets! Meld je hier aan… >>