Lui leiderschap & krachtig kaderen

10-10-2023

Lui leiderschap & krachtig kaderen

Onlangs vond ik mijzelf sjokkend op mijn sokken, terwijl ik mijn weg zocht door een labyrint dat in een kloostertuin was neergelegd. Het was tijdens een stilte-retraite waar ik voor mijn werk aan deelnam. Alles in mij schreeuwde dat ik deze oefening niet wilde doen. En toch liep ik daar. De vraag waarom ik besloot toch zonder enig protest mijn collega’s te volgen, hield me achteraf nog het meest bezig. Helemaal omdat ik net het boek ‘Lui leiderschap & krachtig kaderen’ van Stephanie van Rossum uit had. Voelde ik mij niet veilig genoeg om aan te geven dat ik hier gewoon echt geen zin in had of was het toch iets anders?

Van Rossum (‘Mijn missie is om de liefde en bezieling in organisaties (weer) te laten stromen’) gaat in haar boek in op de CoResolve-methode, dat ze de leiderschapsvariant van Deep Democracy noemt ‘en helpt om vanuit een niet neutrale rol zowel jouw eigen mening te delen én om alle stemmen te horen en het potentieel te gebruiken van jouw team’.

Voor wie bij het lezen van deze termen dreigt af te haken, nog even kort:

Deep Democracy gaat over:

• Vrijmoedig spreken
• Openhartig luisteren
• Conflicten aangaan om er als team beter van te worden
• Meerderheidsbesluiten nemen met toevoeging van de wijsheid van de minderheid

CoResolve wil hierin de vertaalslag maken naar de rol van de leidinggevende. En dus gaat van Rossum in op vragen als:

Hoe creëer ik veiligheid binnen mijn team?
Hoe ga ik constructief met weerstand om?
Hoe neem ik gedragen besluiten?
Hoe doorbreek ik vastgeroeste patronen?
Hoe benut ik de wijsheid van de menigte?
Hoe stimuleer ik diversiteit en inclusie?
Hoe kan ik grenzen stellen én ruimte geven?

Dagelijkse praktijk
In mijn rol als trainer op het gebied van (dienend) leiderschap, heb ik uiteraard veel met deze vragen te maken. Diversiteit, inclusie, psychologische veiligheid, Deep Democracy, het zijn onderwerpen die steeds meer aandacht vragen. Nu heb ik het geluk om niet alleen als trainer hiermee aan de slag te kunnen, maar ook in mijn rol als storyteller bij International Justice Mission er voortdurend mee bezig te zijn. Zoals tijdens de genoemde stilte-retraite. En wat blijkt eens te meer: het kan knap lastig zijn heldere theorie goed te vertalen naar de dagelijkse praktijk.

Aan de begeleider van de dag en mijn operationeel directeur lag het overigens niet dat ik met grote innerlijke weerstand net als mijn – blijkbaar wel enthousiaste collega’s  - het parcours afliep. Al was het wat sneller dan de rest. Zowel de begeleider als de directeur hielden zich keurig aan de tips die Van Rossum in haar boek geeft. En dit zonder dat ze het überhaupt gelezen hadden. Zo kregen we de uitnodiging om ieder op zijn of haar eigen manier door het labyrint te gaan. Niets moest. Alles mocht (behalve je schoenen aanhouden dan). En de directeur, die mij blijkbaar goed genoeg kent of toch iets van mijn gezicht had kunnen aflezen, nam nog de moeite mij een-op-een te zeggen dat wanneer ik dit niet zag zitten, ik echt niet hoefde mee te doen. Aan alle randvoorwaarden voor een veilige omgeving om mijn eigen pad te kiezen was dus voldaan. En toch… Toch voelde ik niet de vrijheid te blijven zitten en mijn schoenen aan te houden.

Weerstandslijn
Van Rossum legt in haar boek de zogenoemde weerstandslijn uit. Waarbij weerstand zich aan de ene kant kan uiten in grapjes en andere kant in oorlog/vertrek, met de nodige fasen hiertussen in. Grapjes had ik inderdaad gemaakt, al zij het in een app-gesprek met een oud-collega van wie ik weet dat hij dezelfde weerstand zou hebben gevoeld bij deze oefening. Maar sarcastisch werd het nooit, om van opzettelijke tegenwerking maar te zwijgen. Eerder was het volgzaam en een meegaan met de groep.

Ik had de vrijheid om mijn mening en visie in te brengen (iets waar de leidinggevende volgens de CoResolve-methode de veiligheid voor moet zien te creëren). Er was de ruimte om vrijelijk met elkaar van gedachten te kunnen wisselen. Ik voelde me gehoord. En zo kan ik nog even doorgaan. En toch liep ik daar…

Of was het misschien dat ik daar liep juist omdat ik de vrijheid had gekregen om zelf een keuze te maken? Was ik bij een verplichting wel in de actieve weerstand geschoten? Liep ik daar niet op mijn sokken door een vreemd labyrint juist dankzij het toepassen van de CoResolve methode, en niet ondanks het gebruik ervan…?

Kortom: het blijft een super boeiend en tegelijk lastig onderwerp.

En wat betreft mijn innerlijke weerstand tegen dit soort oefeningen… Daarvoor zal ik niet interessante boeken als ‘Lui leiderschap & krachtig kaderen’ moeten induiken, maar misschien eens een psycholoog moeten opzoeken.

Lui leiderschap & krachtig kaderen
Stephanie van Rossum

Koop het boek hier