IK WIL FEEDBACK! EN JIJ VOLGENS MIJ OOK…

16-08-2017

IK WIL FEEDBACK! EN JIJ VOLGENS MIJ OOK…

Het verhaal van Bill Hybels hakte er in. Zoals hij vaker doet op vrijdagavond, was hij ook dit keer op het vliegtuig gestapt om ergens in de VS een toespraak te houden tijdens de opening van een nieuwe kerkzaal of ander feestelijke happening. Zijn vliegtuig was iets verlaat en zijn gastheer wist niet hoe snel hij Hybels naar de kerk moest rijden. Toen ze aankwamen, was de dienst al begonnen. Zijn gastheer trok hem nog net het podium niet op, maar het was duidelijk: Hybels kon op.
Maar om op het podium te komen, moest Hybels door een zaaltje waar hij een bejaarde vrouw zag zitten. Ze werd omringd door kleine kinderen. Zij was de oppas. Tegen de zin van de organisator van de avond, liep Hybels op haar af en nam de tijd om haar te bedanken voor wat zij deed. Doordat zij vrijwillig op de kinderen van anderen paste, waren hun ouders in de gelegenheid de feestelijke dienst bij te wonen.
Toen Hybels die avond weer op het vliegtuig stapte, kreeg hij van zijn gastheer een envelop in zijn handen gedrukt. Onderweg opende hij het. Het was een kaart van de oppas. “Geachte heer Hybels. Hartelijk dank dat u de tijd nam om even met mij te praten. Ik ben nu al vijftig jaar vrijwilligster in de kerk en u bent de eerste die de moeite heeft genomen mij hiervoor te bedanken…”

Het verhaal hakte er in. Vooral omdat het zo herkenbaar is. Wanneer was het de laatste keer dat jij de tijd nam medewerkers of jouw leidinggevende te bedanken voor wat zij doen? Nee, liever gedragen wij ons als zeemeeuwen. Wanneer onze mensen iets fout doen, komen we aanvliegen, poepen hen onder en gaan er weer vandoor. Maar wanneer de zaken op rolletjes lopen, houden wij ons oorverdovend stil.
Argumenten om vooral niet te strooien met complimentjes genoeg. Mijn mensen krijgen er toch voor betaald. Het is toch logisch dat medewerkers zich inzetten voor de zaak. Straks willen mijn medewerkers nog opslag ook. Bla, bla, bla.

Door ons van positieve feedback te onthouden, onthouden wij de mensen om ons heen van waar zij – bewust of onbewust – het meest naar verlangen: erkenning. En dit niet pas wanneer de finish is behaald, maar ook tijdens de rit. Net zoals je je kind al bij zijn eerste stapjes juichend aanmoedigt en niet eindelijk uit je luie stoel komt wanneer het naar de andere kant van de kamer weet te rennen.

Wij hebben niet alleen allemaal recht op positieve feedback, het doet ook ontzettend veel met ons. Of zoals managementdenker Ken Blanchard het zegt: “Aandacht voor mensen is net als zonlicht. Dat wat we aandacht geven, groeit.” Want wat doet een kind dat wordt aangemoedigd bij zijn eerste stapjes? Het wil meer en harder lopen. Een logische reactie die we op latere leeftijd niet zijn afgeleerd. De zeemeeuwentechniek doet geen mens op langere termijn harder lopen. Als de kat van huis is… Of ook: leiderschap gaat er niet om wat mensen doen als je in de buurt bent, maar wat ze doen als je er niet bent. Een simpel – gemeend – schouderklopje kan al voldoende zijn dat mensen voor je organisatie door het vuur gaan.

Ontdek de kracht van het compliment! >>