IK HEB MIJ MISDRAGEN…

20-09-2017

IK HEB MIJ MISDRAGEN…

Ik heb mij misdragen.
En nee, ik ben hier niet trots op.
Ik ben net iets te boos geweest op een medewerkster van de vuilstort in m’n gemeente.

Met een kar vol met rotzooi, kwam ik de stortplaats oprijden.
Of ik even m’n vuilniszakken wilde openen, vroeg ze.
Om direct te concluderen: “Wilt u al de luiers er tussenuit halen, die mogen hier niet worden weggegooid. Die moeten thuis in de vuilnisbak.”

Gescholden heb ik niet. Boos werd ik wel.
Meende zij nu werkelijk dat ik zak voor zak moest uitpluizen naar luiers en deze weer keurig mee naar huis moest nemen? Ik was notabene bij een stortplaats van afval!

Met een volle kar reed ik weer naar huis. Ik kon mij nog net bedwingen de hele zooi in de dichtstbijzijnde sloot te mikken.

Een glaasje water en een borreltje later kom ik tot bezinning. Nog steeds vind ik het de grootst mogelijke onzin dat ik op een stortplaats van vuil geen luiers kwijt kan. Maar de dame die mij hierop aansprak, verdiende niet mijn boze reactie. Wat kon zij immers doen aan de bizarre besluiten van de mannen in een pak, ergens ver weg op een kantoortje.

Wanneer ik nu terugdenk aan mijn boze reactie, moet ik denken aan de bekende ijsschots die ik tijdens trainingen regelmatig uitteken. Want onder elk gedrag zit een verklaring.

Waarom doen wij wat we doen?

Waarom denken wij wat we denken?

Waarom zeggen wij wat we zeggen?

Nee. Ik probeer mijn reactie niet te rechtvaardigen.

Wel probeer ik hem te verklaren.

 

 

 

Midden in een verhuizing en verbouwing waarin niets loopt zoals ons door verkopers beloofd was dat het zou lopen, korte nachten door gepieker, en stress of alles op tijd klaar is, wordt mijn lontje met de dag korter.

De bom ontplofte op de vuilstort. De medewerkster – en nog steeds vind ik haar irritant – was de klos.

Hoe gaan wij om met mensen zoals ik? Mensen die anders reageren dan dat wij van hen gewend zijn? Of standaard onbehoorlijk reageren?

Wat doen wij als leidinggevenden?
Worden we geïrriteerd?
Boos?
Dreigen wij met ontslag?
Of durven we dieper te graven?
Vragen wij wat er is?
Waarom iemand doet wat hij doet of zegt wat hij zegt?

Natuurlijk: je medewerker kan zich nog steeds onacceptabel gedragen (zoals ik op de vuilstort), maar wat is onze reactie?

Onze reactie vraagt om leiderschap. Empathisch vermogen. Een luisterend oor.

Ik zal dit ik niet vragen van de medewerkster van de vuilstort.
Zij verdient mijn excuses. Een bosje bloemen misschien.

En die luiers…? Die heb ik stuk voor stuk in een overvolle vuilnisbak gepropt.
Ze zullen zich laten ongetwijfeld voegen bij de bak met rotzooi waarin ik ze in eerste instantie had willen gooien…