FOTO

30-07-2019

FOTO

De jonge vader die mij in tranen vertelde zijn eigen kind niet te mogen begraven omdat hij moest werken.
De oude man die met diepe buigingen ons bedankte voor zijn verkregen vrijheid.
Het opgemaakte meisje dat levenloos voor zich uitstaarde en wachtte op klanten.

Het zijn beelden die nooit meer van mijn netvlies zullen verdwijnen.
Beelden die samenkomen bij het zien van deze foto.

Slechts gekleed in een lendendoek heeft de man zich laten vallen op de dorre grond.
Na vijf jaar te zijn uitgebuit in slavernij, smeekt hij nu om zijn vrijlating. De botte bijl waarmee hij al die jaren hout heeft moeten hakken naast hem op de grond. Op de achtergrond het hutje waar hij met zijn gezin tussen het harde werken door een paar uurtjes mocht slapen.

Wanhoop.
Gebroken.
Een laatste smeekbede.

Het zijn de verhalen die ik de afgelopen jaren las, meemaakte en mocht doorgeven.
De gezichten achter de cijfers. Slavernij anno nu.
Omdat het nu eenmaal gemakkelijk is de meest kwetsbaren uit te buiten. Hen te beroven van hun vrijheid, waardigheid, leven.

“Het is te laat, mijn ziel is al dood,” zei een jonge vrouw die werd bevrijd uit de seksindustrie.

Zeven jaar IJM leerde mij eens te meer hoe beestachtig de mens kan zijn.
Voor geld, seks en macht zijn wij tot alles in staat.
Onze medemens degraderen wij tot wegwerpartikelen.
De brutaliteit van de slaveneigenaren en pooiers.
De onverschilligheid van ons, consumenten.

En toch ook. De foto.

De man en vrouw die zich vooroverbuigen om de radeloze man op te tillen.
Ze zijn naar hem op zoek gegaan. Hebben heb gevonden. Komen hem samen met 41 andere slaven die werden vastgehouden, bevrijden.

Zeven jaar IJM leerde mij ook hoe vastberaden de mens kan zijn.
Om een eind te maken aan slavernij. Slachtoffers te bevrijden. Daders aan te pakken. Landen te veranderen.

Dat ik vrouwen en mannen die dagelijks dit bevrijdingswerk op zich hebben genomen, mijn collega’s heb mogen noemen… Het is te veel eer. Veilig achter mijn laptop verhalen delen die zij dag in dag uit schreven. Niet met pen en papier, maar door hun onverzettelijke strijd tegen een plaag van geweld die zijn weerga niet kent.

Vandaag is mijn laatste dag op kantoor. Maar deze foto, de talloze verhalen, de ontmoeting met geweldige collega’s…  Ze gaan mee. Until all are free.

 

Lees het verhaal achter de foto hier.