Can't hurt me

27-09-2023

Can't hurt me

Elke week sleep ik mijzelf naar de sportschool. Sinds kort zelfs naar een nieuwe, waar ik naast fitnessen ook kan zwemmen. Afgelopen week wel 22 baantjes gezwommen. Het gaat ‘slechts’ om een 25 meter bad, maar dat vertel ik er liever niet bij. Kortom: ik meende wel het een en ander te kunnen leren van het boek ‘Can’t hurt me’ van David Goggins, gepensioneerd Navy Seal die zo’n beetje alle onmenselijke sportprestaties heeft geleverd.

Goggins – ik werd al bang van de blik in zijn ogen op de coverfoto – heeft gepresteerd wat geen mens hem kan nadoen. Hij voltooide als enige man in de geschiedenis de opleiding tot Navy SEAL, Army Ranger en Air Force Air Controller. En dit was nog maar het begin van wat hij van zijn lichaam eiste. Een held dus. Een bikkel. Een beest.

IJzeren wil
En toch… Toch blijf ik na het lezen van zijn autobiografie wat onbevredigd achter. Natuurlijk, ik ben zwaar onder de indruk van zijn sportieve prestaties. Van zijn uithoudingsvermogen. Van zijn ijzeren wil om er alles uit te halen wat eruit te halen is. Maar die drive… Die dwangmatige wil om zich te bewijzen. Ik ben jaloers op zijn spierballen, maar niet op het leven dat hij heeft geleden. Dat hij zichzelf dwong om te leiden.

Het begon allemaal met een klote jeugd in een gebroken gezin. Pardon my language, maar het stelt nog weinig voor bij de woorden die Goggins in zijn boek gebruikt om zijn levensverhaal te vertellen. Als klein jongetje werd de basis gelegd voor wie Goggins zou worden. Een strijder. Een vechter die zich wil bewijzen. Aan zijn familie. De wereld. Maar vooral ook aan zichzelf.

Je hoeft geen psycholoog te zijn om te kunnen vaststellen dat Goggins de nodige issues heeft. Issues die hij in de sportschool probeerde op te lossen. Alleen de titel van het boek zegt al genoeg: ‘Can’t hurt me’. Het doet mij denken aan mijn studententijd waarin ik als onzekere adolescent voortdurend riep dat ik het allemaal niet belangrijk vond, in de stille hoop bewonderd te worden om mijn zogenaamde zelfstandigheid. De titel van dit boek klinkt voor mij dus niet zozeer als een overwinningsleus, maar eerder als een noodkreet. Zijn onmogelijke prestaties lijken de pijn uit zijn jeugd niet hebben kunnen verdrijven.

Levenslessen
Maar goed, ik zou Goggins tekortdoen om het hierbij te houden. Want natuurlijk kan ik van zijn levenslessen leren. Zodat we dit van ieders leven kunnen. Na elk hoofdstuk vol persoonlijke verhalen, deelt hij een uitdaging die ons zou moeten stimuleren ook geen genoegen te nemen met een modaal leven. Hij geeft interessante tips die best bruikbaar zijn, zolang ik maar niet het idee heb dat ik zijn prestaties zou kunnen evenaren. Net zomin ik na een uurtje voetballen met Messi het idee zou hebben net zo goed te kunnen voetballen als de Argentijn.

Laten we enkele van de tips bij langslopen – waarbij ik dus wel de kanttekening wil plaatsen het zelf niet met al zijn punten eens te zijn (maar goed , wie ben ik, met m’n 22 baantjes in het zwembad…).

• Begin met een dagboek, Schrijf hierin op welke factoren je groei en succes momenteel in de weg staan.
• Ga voor de ‘spiegel van verantwoordelijkheid staan’. Spreek jezelf hard toe. Je hebt het zelf in de hand. ‘Als shit je ervan weerhoudt om succes te hebben in je leven, dan heb ik nieuws voor je. Jij bent degene die je ervan weerhoudt!’ Of zoals Goggins duidelijk maakt: ‘Lief zijn voor jezelf heeft geen zin.’
• Zelfverbetering vraagt om toewijding en zelfdiscipline.
• De eerste stap naar een geharde geest is je regelmatig buiten je comfortzone te begeven.
• Ga de competitie aan met de mensen wiens respect je wilt winnen. Blink uit.
• Visualiseer je wat je wilt veranderen. Toon wilskracht om ook echt in actie te komen.
• Stop met jezelf tevreden te stellen met minder dan ons beste zelf; op het werk, op school, in onze relaties en op het sportveld.
• We hebben allemaal een ‘snelheidsbegrenzer’ in ons, die zorgt dat we niet verder gaan dan veertig procent van wat we kunnen. ‘Jammer genoeg geven de meesten van ons hier op,’ zo stelt Goggins. ‘Onze geest is fucking sterk, het is ons krachtigste wapen, maar we gebruiken hem niet meer.’  Niet stoppen bij 22 baantjes dus…
• Je moet altijd op zoek naar meer.

Eerlijk, ik begrijp wat Goggins wil zeggen. Toch word ik moe bij het lezen van zijn betoog alleen al. Natuurlijk wil ik blijven groeien. Als schrijver. Als trainer. Als storyteller. Daarom lees ik dat het mij een lieve lust is. Schrijf ik er vrolijk op los. En blijf ik mijzelf ontwikkelen als spreker. Maar graag zou ik tussendoor ook even op adem komen. Iets wat Goggins mij bijna niet lijkt te gunnen.

Can’t hurt me
David Goggins

Koop het boek hier