Hoe komt het toch dat ik al de hele dag terugdenk aan gisterenavond? Drie klasgenoten met wie ik eens in Groep 8 van de basisschool zat, kwamen elkaar een paar weken geleden toevallig tegen en besloten spontaan een reünie te organiseren. Via LinkedIn nodigden zij oud-klasgenoten uit om gisteren naar een bekende kroeg in Amersfoort te komen met de vraag om zelf ook weer iemand uit de klas uit te nodigen. En zo bevond ik mij in het gezelschap van 8 oud-klasgenoten. Onder hen een jarenlange vriend met wie ik nog samen in een wieg heb gelegen, een vroeger maatje met wie ik The A-team naspeelde (hij was de sterke B.A, ik de maffe Murdock) en met het meisje op wie ik als kind smoorverliefd was en bij wie ik als middelbare scholier mijn eerste blauwtje liep. Bizar idee dat we 34 (!) jaar geleden onze eindmusical vierden.
Zowel de avond van de eindmusical als gisterenavond waren avonden om nooit te vergeten.
Maar wat maakte de reünie nu zo bijzonder? Natuurlijk was het grappig te zien hoe we allemaal qua uiterlijk waren veranderd. Was het confronterend ons te beseffen dat de meesten van ons kinderen hebben die nu ouder zijn dan toen wij elkaar voor het laatst zagen. Was het mooi te ontdekken dat veel van ons nu werkzaam zijn in een professie die duidelijk overeenkomt met de talenten die we als kind al lieten zien. Maar wat me – nu ik aan gisterenavond terugdenk – emotioneel raakt, waren de verhalen die werden gedeeld. Verhalen van toen, maar vooral de verhalen van nu. Ik zat met acht helden van hun eigen levensverhaal. Helden die na onze tijd op de basisschool te maken kregen met hun eigen obstakels, mentors die hen verder hielpen en tegenslagen en successen die beleefd werden. Alsof ik een avondje Netflix zat te kijken. Alleen dan op acht verschillende schermen tegelijk.
Momenteel lees ik het boek ‘De reis van de trainer’ (blog volgt later) dat inzoomt op de zogenoemde ‘Double Healix-methode’. Deze methode gaat over de verschillende fasen waaruit elke goed verhaal bestaat. Van onder andere de oproep tot avontuur, weerstand, aarding en wederopstanding. In de gesprekken die ik gisterenavond had, passeerden al deze stappen de revue. Acht levensverhalen die verfilmd zouden moeten worden.
Van kinds af aan ben ik een fan van storytelling. Omdat verhalen fascineren. Boeien. Ons lessen meegeven. Hoe mooi was het daarom de verhalen van oud-klasgenootjes te horen die ieder op hun eigen wijze hun weg in het leven hebben gevonden. De een koestert nog steeds het christelijk geloof dat ons werd meegegeven, de ander is blij dogmatische stelligheden achter zich te hebben gelaten en een persoonlijke zoektocht te zijn aangegaan. De een kijkt uit naar een 25-jarig huwelijksfeest, de ander is dolgelukkig haar huwelijk te hebben ontbonden. De een heeft zijn droombaan gevonden, de ander is op zijn 40ste aan een nieuwe studie begonnen. Geen verhaal is hetzelfde. Maar allen zijn we onze obstakels te lijf gegaan en hebben onze overwinningen en teleurstellingen ervaren.
Er gaat niets boven ‘true stories’. Echte levensverhalen dus. Verhalen waar ik als kind in Groep 8 een klein rolletje in mocht spelen. Dank dus, lieve oud-klasgenoten, helden van een mooi verhaal, dat ik deze avond met jullie mocht delen. Kan geen Netflix tegenop!
Ontvang een gratis e-book over Dienend Leiderschap, krijg je laatste blogs over leiderschap en storytelling in je inbox en mis niets! Meld je hier aan… >>
Henk Jan Kamsteeg was jurylid van managementboek van het jaar, schreef acht boeken over leiderschap en storytelling en is spreker over onderwerpen als dienend leiderschap, inclusief leiderschap en storytelling. Regelmatig publiceert Henk Jan op deze site boekbesprekingen.
Voor lezingen en trainingen, kun je hier contact met Henk Jan opnemen.
